۱. ورود خودرو به میزان تقاضای بازار در کنار تولید و قیمت گذاری آزاد خودروسازان داخلی.
۲. واردات خودروی مناسب بازار کشور، با توجه به ذائقه ی مردم ایران.
۳. ایجاد بستری برای توزیع به خودروهای به روز و شبکه خدمات مسئولانه.

قیمت گذاری خودرو در عموم کشورهای دنیا با توجه به قیمت خودروهای رقیب و شرایط و استانداردهای ساخت اتفاق میافتد. این مساله که قیمت خودروهای داخلی با افسار شورای رقابت و دیگر نهاد های نظارتی کنترل شود باعث افزایش زیان انباشته چند میلیون دلاری خودروسازان خواهد بود. شاید این سوال پیش بیاید که خودروسازان ایران هیچ وقت به حقوق مصرف اهمیتی نداده اند و اگر فرصتش پیش بیاید قیمت کارخانه کوییک ۷۰۰ میلیون و تارا ۱ میلیارد تومان خواهد بود! در اینکه خودروسازان ایران تا جای ممکن حقوق مصرف کننده را اهمال کرده اند شکی نیست، اما در صورتی که بازار خودرو “آزاد” باشد و وارداتی ها در کشور حاضر شوند، رقابت مانع این امر می شود. به نظر بدیهی میرسد که اگر مسئولین نگران حفظ این صنعت مادر، یعنی خودروسازی هستند، میبایست چاره کار را در ایجاد امکان همکاری با برند های به روز دنیا جستجو کنند. همانطور که شرکت ماروتی در هند دست به تلفیق با خودروسازی چون سوزوکی زد و تولید خودروهایی مختص بازار هند را در شرایطی “بهینه” آغاز کرد.

خودروی چینی در حال حاضر در کشور یافت می شود و ورادات خودرویی مانند چانگان، با وجود برتری کیفی به بسیاری از چینی ها، اثر مناسب در بازار را نخواهد داشت. مردم ایران نسبت به خودروی چینی احساس خوبی ندارند، به خودروی چینی اعتماد ندارند، از گزینه های محدود شده به این کشور تولید کننده بیزارند. در عمل بسیاری از ما میدانیم که احتمالا با توجه به حاشیه سود نه چندان زیاد و هزینه ها و استاندارد های روز افزون تولید خودرو، آینده خودروسازی در دست چین است. اما انتظار رسیدن تمامی مردم به این نتیجه گیری، آن هم تقریبا “به اجبار” انتظار بیجایی است. ما در شرایطی که شاهد ورود خودروهای با کیفیت چینی و کره ای دوش به دوش هم به ایران باشیم، بعد از مدتی زمان به مصرف کنندگان اثبات خواهد کرد که “خودروهای باکیفیت” چینی می توانند دوامی به اندازه کره ای ها داشته باشند.

واردات خودرو با واسطه شاید برای کوتاه مدت نیاز بازار را مرتفع کند، اما باید در نظر داشت که بحث قیمت گذاری، عرضه تیپ و مدل و شرایط فروش برای یک بازار امری بسیار حساس است. تیم های بزرگی در خودروسازی ها به شناخت بازار و تنظیم تیپ، مدل و قیمت ها می پردازند. این مساله آنقدر حساس بود که شرکت های آلمانی مانند مرسدس بنز و ب ام و حاضر به تولید نسخه هایی طویل تر از سدان های E CLASS و سری ۵ برای بازار چین شدند. این مساله که یک مدل به خصوص از یک خودروساز مانند تویوتا کرولا را در بازار عرضه کنیم و خبری از پرایوس، یاریس، کمری و لندکروزر نباشد تنها باعث نابسامانی بازار می شود. خودروسازی تنها تولید خودرو نیست و تنظیم و شناخت بازار در کنار عرضه طیفی از محصولات برای رقابت با مدل های دیگر خودروسازان به اندازه تولید خودرو ارزشمند است.

واردات خودروی دست دوم هنوز انجام نشده و واردات خودروی صفر کیلومتر با سرعت خیلی کمی در حال اجراست، اما خبر تصویب این دو “قانون” قیمت پژو ۲۰۷ را از ۷۰۰ میلیون تومان به ۶۰۰ میلیون تومان رساند. اما این اثر کوتاه مدت و مقطعیست؟ در جواب باید گفت که بله، اگر “خبر درمانی” به خودی خود اثر مقطعی دارد اما در این میان شاخص های اثر گذار دیگری هم به وحود آمده اند. در ایران عادتی ناپسند در بسیاری از بازار ها به چشم می خورد به نام “تقاضای کاذبی” که دقیقا بعد از گرانی یک کالا به دلیل “ترس از جا ماند از بازار” به وجود می آید. اسفند ماه سال ۱۴۰۱ این امر به اوج خود رسید و در کنار گرانی بازار شب عید، حجم بالای تقاضا برای خودرو قیمت این کالا را به شکل سرسام آوری افزایش داد.

با تزریق اخبار مثبت به بازار و توقف رشد دلار، خریداران دست نگه داشتند و تقاضا به طرز بی سابقه ای در ایران کاهشش یافت. در این میان خودروسازان مجالی پیدا کردند که عرضه را به تقاضا نزدیک کنند و همین مساله کافی بود تا ما امروز خبر فروش فوری خودرویی مثل پارس را از ایران خودرو ببینیم. خودرویی که تنها حواله تکمیل وجه نشده آن تا ۱۸۰ میلیون تومان قیمت داشت. پس می توان انتظار داشت در صورت نظارت درست بر خودروسازان و جلوگیری از طمع سیری ناپذیرشان عرضه خودروهای داخلی در بازار هم “متناسب تر” از پیش در بازار ادامه یابد. اتفاقی که به کاهش تنش در بازار و آرامش قیمت ها منجر شده است.